Psie Frisbee jest w Europie stosunkowo młodą dyscypliną psiego sportu. Pochodzi, a jakże by inaczej, z Ameryki, gdzie to 25 lat temu, przy okazji meczu piłkarskiego, młody mężczyzna wbiegł na płytę boiska i rozpoczął zabawę ze swoim legendarnym whippetem "Achley'em" rzucając mu frisbee.

Tak rozpoczęła się historia nowego sportu, który zdobywa na całym świecie coraz to nowych zwolenników. W sporcie tym używa się specjalnego, miękkiego krążka, który nie szkodzi zębom psa. Mimo swej miękkości krążkiem tym rzuca się lepiej od często spotykanych krążków plastikowych.

Ogólnie chodzi o to, że człowiek rzuca krążek, a pies ma go złapać w powietrzu. Całe ćwiczenie zamyka się w turniejowym, dwuminutowym pokazie w stylu dowolnym. Przewodnik powinien przy tym opanować wiele różnych technik rzutu i płynnych przejść pomiędzy tzw. "setami", czyli poszczególnymi rzutami.
Duże znaczenie ma też dbałość o zdrowie psa (unikanie zbyt wysokich rzutów i innych elementów niebezpiecznych). Asortyment figur to: "flips" (obrót psa w powietrzu podczas chwytania krążka), "overs" (skok ponad ciałem przewodnika), "vaults" (skoki, przy których pies odbija się od ciała przewodnika w celu chwycenia krążka, od jego pleców, piersi, kolan itp.), "multiples" (bardzo skomplikowane chwytanie bardzo szybko po sobie rzucanych krążków), "zick zaks" (pies chwyta i natychmiast puszcza złapany krążek, aby w biegu łapać następne, kolejno wyrzucane krążki), "tricks" (różne własne pomysły, które urozmaicają pokaz pomiędzy poszczególnymi rzutami). Występ ocenia się w dwóch systemach. Ogólnie rzecz biorąc ważne są: pomysłowość i płynność występu, trudność rzutów i "tricków", stosunek rzutów złapanych do niezłamanych i sam występ jako całość. Jest także druga dyscyplina, oceniana wspólnie: "toss and fetach" albo "mini dystans". Przewodnik, w ciągu jednej minuty, rzuca tyle krążków ile mu się uda, a złapane krążki i ich odległość w metrach od przewodnika są przeliczane na punkty.